Nie było jeszcze we mnie ani odrobiny strachu, więc wyciągałem ręce, żebyś mnie dotknął. Twoja dłoń opadała, w tle muzyczka jak z windy, opadająca dłoń ciepła jak kluchy, żyły jak skręcone w nieustannej ciszy węże, obgryzałeś paznokcie, aż przypominały muszelki, a twoja dłoń opadała, opad, odpad, aż napotkała moją i spletliśmy dżdżownice palców.
Biedaczysko. Dawniej nosiłeś mnie na rękach, wystękiwałeś w środku nocy kołysanki, chociaż sam potrzebowałeś się położyć. Wielokrotnie podcierałeś mi pupcię, wtykałeś dżdżownice w kupy, które zostawiały ślad, i ścierałeś siki z ubrań. Dawniej musiałeś mówić mojej mamie, że jest ładna, żeby zaciągnąć ją do łóżka, a jeszcze przedtem mówiłeś to innym, bo dawniej, jeszcze dawniej bolały cię już jaja i musiałeś mnie gdzieś wpakować wraz z innymi białymi kijankami takimi samymi jak ja i takimi samymi ja te w moich jądrach ciążących dziś ku ziemi, aż zaczną przypominać twoje. Mam już trzydzieści pięć lat i nie młodnieję. Ty w tym wieku zostałeś moim ojcem.
I wciąż się ciebie nie bałem. Gdy prosiłem, twoja ręka opadała, a pokrywały ją żyły jak węże, żyły artystyczne i gniewne miał mój ojciec, a gniewny to taki, który jest skłonny do gniewu. I zasługiwałem, och, zasługiwałem, choćby tylko przez to, że byłem tym, kim byłem, żebyś zamiast podawać mi rękę, podnosił ją na mnie, kiedy później zjebałem coś w jebanej szkole. Ojcowie biją, synowie nic się nie uczą, a niektóre rzeczy się nigdy nie zmieniają.
Sprzedawałeś mi liście, bo byłeś zmęczony, obgryzałeś paznokcie, bo byłeś wyczerpany przede wszystkim sobą i w pełni rozumiem, bo sam jestem sobą zmęczony. Zmienić się? Chyba tylko dla żartu.
Mam dość bycia zjebem, którym zgodnie z twoimi oczekiwaniami się stałem, i tego, że udaje mi się zjebać wszystko w jebanej szkole życia, która sama jest zresztą zjebanym wyrażeniem, jak te banały, którymi chce się rzygać, bo mają sens. Niektóre rzeczy mnie wkurzają, tak jak ciebie wszystko wkurzało, gdy co drugi dzień pochmurniałeś i grzmiało od ciosów. Kiedy sam czuję, że zaraz coś uderzę, walnę siebie, kogoś albo drzwi szafy, dochodzę do wniosku, że życie to spadek, nie da się temu zaradzić, niczemu, ani wadom, ani problemom, ani urazom z dzieciństwa. Czas jest kwaśny – kwaśnieją też jogurty i jedynie w samotności podniebienia można zaznać starości. Nic się nie zmienia.
Wkurzasz mnie. Wkurzają mnie też wiadomości o ludziach, którzy w wielkim stylu uciekają przed skarbówką. Wnerwia mnie, że przychodzą do mnie listy, które czarno na białym udowadniają, że wiszę komuś pieniądze. Ty nigdy nikomu nie wisiałeś, bo się męczyłeś, i sprzedawałeś liście, bo się bałeś, obgryzałeś paznokcie, bo miałeś dość. Wiszę pieniądze władzom, nigdy nic nie wyniosłem z tych twoich grzmotnięć, mam tylko problem z tym, co mi się narzuca, kiedyś, teraz i na zawsze. W chwili śmierci wkurzy mnie to, że ktoś narzuca mi, kiedy mam umrzeć. Póki co gardzę porządkiem społecznym, na który mnie skazałeś – wybacz, ale taka jest prawda – to wszystko jeden wielki przekręt, który zaczyna się już w jebanej szkole, i wkurza mnie to, że nie ma jak uciec, że jest się ciągle w sytuacji bez wyjścia, bez pracy, za to z długami wobec państwa, bo kiedyś dorabiało się na czarno. Słuchasz mnie? Nie podoba mi się to. Nigdy nie słuchałeś i nic się nie zmienia.
Jeśli podniesiesz rękę, może mi ją podasz, a może mi nią przylejesz. I wybaczam tobie, o ile wybaczalne jest to, że wiszę pieniądze państwu i mam gdzieś ślady kupy na majtkach, które nosiłem wczoraj i noszę nadal dziś, bo mnie nie przebrałeś.
Były też kobiety. Najpierw twoje, potem moje. Byłeś dzieciakiem jak ja i kochałeś się w swojej mamie tak jak ja w swojej, a ta była zarazem twoją kobietą. Gdy stałeś się nastolatkiem, pojawiły się włosy i pryszcze, i chęć wąchania ich – kobiet, a nie świadczących o nadmiernej chęci pryszczy – tak jak u mnie, bo od pokwitania aż do teraz kierowałem się nimi jak marynarze gwiazdami, a czymże są pryszcze, jeśli nie gwiazdami rodzącymi się na scenie Don Juana?
Mój członek również przypomina twój i zmęczył się, zmęczył mnie, zmęczył nas tym, ile poszukiwał i odnajdywał, ile razy szukał i ponosił porażkę, kolejną porażkę, wiele razy z tą samą, wieloma naraz. Niektóre rzeczy są niezmienne i jeśli czuję się tobą, czuję cię w sobie wielokrotnie, jakbyśmy byli jednym i tym samym, czyli upływem czasu, najczęściej wtedy, gdy opowiadam kobietom o swoim życiu i swojej sztuce. Ten urok, ta męskość, to doświadczenie, zawsze ta sama gadka, bo wszystko to, co ty przeżyłeś, przeżyłem też ja, i kobiety to czują.
Była też piłka nożna, którą pokazałeś mi na stadionach i w telewizorach. Była też miłość do psów, większa niż ta do ludzi, bo psy lubią ludzi bardziej niż ludzie siebie nawzajem.
Był też dzień, gdy wyszedłeś i nigdy więcej nie wróciłeś, i dzień, gdy wróciłem do twojego życia – nie miałem już pryszczy, miałem za to ochotę opowiedzieć ci, że opowiadam kobietom to, co opowiadam. Udawanie, że to nie ja, i udawanie, że to nie ty.
Tymczasem zachorowałeś. Potem umarłeś, ale przypomniałeś mi jeszcze, że muszę płacić podatki, bo to z nich utrzymuje się szpital, w którym leżałeś: dumny typ w stanie skrajnego upadku, zaintubowany i pokryty ranami, ale wciąż starający się przyprawić o rumieniec pielęgniarki, które rumieniły się nie z profesjonalizmu, ale ze świadomości, że nawet bliscy śmierci ludzie mogą nadal być piękni, jeśli mają doświadczenie.
Był też dzień, gdy postanowiłem się zmienić. Nie chcę umrzeć tak schorowany jak ty, nie wierzę w system i dlatego każdego dnia jestem sam dla siebie szpitalem. Nie widzisz i być może nigdy tego nie zobaczysz, ale również dla ciebie uprawiam sport i głęboko oddycham, medytuję, unikam cukru i biorę zimne kąpiele. Choroba, która ciebie skazała na śmierć, mnie przyniosła zdrowie. Takie są już dzieje nowoczesnego świata. Chorzy rodzice wydali na świat dzieci, które są chore, ale chcą wyzdrowieć. Dzisiaj może byś zrozumiał, jeśli powiedziałbym ci z większą niż kiedykolwiek pewnością, że mam dość bycia ślepym zaułkiem. Zmieniłem przyzwyczajenia niejako w hołdzie dla ciebie. Wciąż jestem chory, choruję na życie, bo niektóre rzeczy są niezmienne. Czy jestem szczęśliwy? Czasami. Czy opłakałem twoją śmierć? Nie. Jeszcze nie.
