Liefdesverdriet termineren, typ ik. Dit moet nu stoppen. Ik zie verhalen van mensen, ik wil geen verhalen, ik wil oplossingen, geen compassie. Transformatie, typ ik. Google zegt dat je transformatie in de wiskunde en in de genetica hebt. Ik kies voor de tweede en maak daarmee mijn eerste keuze. Ik ben moe van dit lichaam dat al door te veel mensen is gekust, dat misschien wel verpest is, ik ben er roekeloos mee omgegaan, te vrijblijvend, het moet weg en anders en beter. Genetische transformatie. Sapkuur blinkt in mijn scherm. Transformeer in een nieuwe versie van jezelf. Een weckpot gevuld met oranje sap zo fel dat het haast chemisch lijkt. Ernaast liggen een bos wortels, wat blozende appels en een paar bosbessen die proberen te vluchten. Ik klik gelijk, 148 euro voor drie dagen. Dat is te weinig. Ik wil meer uitgeven. Ik wil alles uitwissen, dan liever ook al mijn geld.

Op een site kan ik mijn ideale gezicht vormgeven, ik trek mijn ooghoeken naar beneden, maak mijn oren groter en mijn wangen dikker, het helpt niets. Ik zie er nog steeds uit als een vrouw die wil verdwijnen. Ik dacht dat het zou helpen als ik meer zou lijken op hoe ik me voel. Niets helpt en als niets helpt dan sla ik op mijn computer. Ik hoor de toetsen onder mijn vingers beven, ik maak vuisten en sla, mijn laptop wankelt onder mijn handen, ronkt iets harder met elke stoot, ik knijp mijn ogen samen en sla nog harder, ik krijg zin om het beeldscherm los te rukken. Een geluid zo schel dat ik naar mijn oren grijp. Ik open voorzichtig mijn ogen. Een hondje staart me aan. Zijn ogen zijn groot en waterig, hij likt zijn poot en staart me weer aan.

‘Niet bang zijn,’ zegt het hondje.

Ik ben niet bang.

‘Klik hier,’ zegt het hondje.

Ik schuif naar een envelop rechts naast zijn pootje en klik. Het hondje blaft opgewonden en verdwijnt dan.

Wij bieden een uitweg
Voor alle mensen die het zelf niet meer kunnen
Voor alle mensen met een tranend hart
Voor alle mensen die gebroken zijn
Voelt u zich verlaten?
Ligt uw hart ergens anders?
Op een plek waar u er niet meer bij kunt?
Is uw lichaam slechts een omhulsel dat u aan
betere tijden doet denken?
Bent u net als duizenden anderen zoekende?
Wacht dan niet langer
en start vandaag nog met transformeren.

De stem verdwijnt. Ik hou er niet van als sites me aanspreken, maar dit keer heb ik niks afgekapt. Ik voer mijn adres in voor het eerste pakket, dat is gratis. Vandaag besteld, morgen in huis. Ik wil alles anders, liefst met veel risico’s.

Mijn generatie doet niet open als de bel onverwacht gaat. In mijn hoofd ga ik de mogelijkheden af. Van al mijn vrienden weet ik een miljoen procent zeker dat ze nooit onaangekondigd zouden komen, zoiets zouden we elkaar nooit vergeven. Met prikkels die ons huis binnentreden in levende vorm glipt een paniekaanval gemakkelijk mee naar binnen. Behalve. Er is een behalve. Als jij het bent. Het heeft nu zo lang geduurd dat je met grote gebaren moet komen. Aanbellen zou een groot gebaar kunnen zijn. Tenzij het een tante is. Iemand die niet echt bezorgd is, maar het fijn vindt als het niet goed met me gaat. Dan kan ze eindelijk een kind onder haar vleugels nemen. Dat is het laatste waar ik zin in heb. Je bent toch beschadigd, hoe je het wendt of keert. Zachtjes sluip ik naar de voordeur, want ik heb een buzzer met camera, ik ben chic genoeg daarvoor. Ik kan gluren, zonder dat ze het doorhebben. Zonder een geluid te maken trek ik de hoorn van de haak. Het scherm gaat flitsend aan. Er staat een meisje in een bruingrijs pak met een pet op.

‘Hallo?’

Ik hou mijn adem in. Zou ze me toch kunnen zien? Ik zou zweren dat de camera eenzijdig is. Alleen ik kan zien wat zij doet, niet andersom.

‘Ik heb een pakketje voor u.’

Ik laat mijn schouders iets zakken. Een pakketje is geen bezoek. Een pakketje kan een gebaar zijn. Ik druk op de blauwe knop.

Ik trek de voordeur open. Het meisje heeft een vriendelijk gezicht, haar ogen dezelfde kleur als haar pak, twee kuiltjes vlak naast haar mondhoeken. Ze is net te jong om haar een vrouw te noemen, ik schat haar niet ouder dan negentien. Al moet ik toegeven erg slecht te zijn in leeftijden schatten.

‘Vindt u het goed als ik nog heel even binnenkom om het een en ander uit te leggen?’ Ze springt langs me heen.

‘Ik ben Nico.’ Ze steekt haar hand naar me uit. Onwennig schud ik met haar mee. ‘Mijn ouders houden niet van conventies.’

Haar schoudertas bungelt zwaar, een zwart nylon ding dat bij elke stap haar kont raakt. Ze trekt er een multomap en een tablet uit en houdt ze omhoog.

‘We werken graag dubbel,’ zegt ze lachend, haar kuiltjes veranderen in lange lijnen over haar hele wangen. Nu de deur dicht is valt me haar geur pas op, ze ruikt naar dieren, haar broek zit onder de haren.

‘Wilt u zitten?’ vraag ik automatisch. Koffie heb ik allang niet meer, ik zou haar water of whisky kunnen aanbieden.

‘Ik sta liever,’ zegt ze terwijl ze een bil op mijn tafel plaatst.

‘We beginnen altijd met een aantal geslaagde transformaties.’

Ze laat op haar tablet een foto van een golden retriever zien in de armen van een vrouw. De vrouw lacht haast extatisch. Nico swipet naar rechts. Een nieuwe foto van een nieuw duo. Nu een man met een snor en een jack russell. Ook zij kijken zeer blij. ‘Laten we bij het begin beginnen.’

Ze trekt een paar papieren uit de map.

‘Ik ben nogal chaotisch, niet tegen mijn baas zeggen. Ik moet uw bloeddruk opmeten. Hoe oud bent u ook alweer?’

Ik begin me af te vragen of ze aan het verkeerde adres is.

‘O, ik zie het hier al. Vierendertig, dan hoeven we in principe geen bloed af te nemen. Het zou wel beter zijn, dan kunnen we voorzichtige voorspellingen doen over uw transformatie. Maar pin me er niet op vast.’

Als het meisje niet gaat zitten dan ga ik zitten, haar woorden doen me duizelen. ‘Oké, zullen we de bloeddruk opmeten? Ik hou daar dus niet van, ik hou er überhaupt niet van om andere mensen aan te raken. De huid kan zo zacht zijn daar, hou ik niet van. U bent niet zo oud, best jong, sorry, dus het zal wel meevallen. Als je liever wil dat ik u eerst uitleg geef, mag dat ook hoor. Eigenlijk hoor ik dat eerst te doen. Ik praat weer veel te veel, volgens mijn baas praat ik te veel. Enniewee, ik leg het eerst wel even uit.’ Nico slaat een paar plukken haar uit haar gezicht, ze trekt een doosje uit haar tas. ‘Weet u al wanneer u wilt beginnen?’

Ze moet aan mijn blik hebben gezien dat ik geen idee heb.

‘Geeft niks, u kunt gewoon beginnen wanneer u zelf wilt. Alleen moet ik u zeggen dat u een dag van tevoren niks mag eten. Lijkt mij superirritant, maar goed, ik ga dan ook niet transformeren. U begint dus op de lege maag de volgende dag met de eerste pil, daar drinkt u dan dit poederzakje bij. Heeft u een Sodastream? Het smaakt nogal goor dus sommige mensen vinden het lekkerder met prik. Ik weet het ook niet. Ik zou het gewoon in een keer achteroverslaan, maar dat ben ik. Sommige mensen kunnen hun keel gewoon openzetten, kunt u dat? Dan zou ik dat doen.’

Haar stem drijft naar de achtergrond, ik kijk naar het doosje pillen, vijf doorzichtige pillen, capsules met een gele vloeistof erin.

‘Wat gebeurt er als ik de eerste pil neem?’

‘Nog niet zoveel, de eerste cyclus is vooral om je waardes op een hoger niveau te krijgen. Vitamines, antioxidanten, dat soort dingen. In de tweede fase beginnen we met de afbouw en dan in de derde fase gaan we alles wat we eerst hebben opgebouwd afbreken. U zult heel ziek worden, u heeft het neem ik aan allemaal al gelezen, maar ik ben verplicht het nog een keer te melden. Ik ben de brave consultant nu.’

Ze duwt haar lippen samen en trekt haar schouders op. Ik heb amper iets gelezen.

‘Ik mag het niet meer vergelijken met chemo, maar daar komt het wel op neer. Klaboem afweersysteem, we blazen alles op, vergif door uw aderen, chemisch geel, dat gebeurt allemaal bij ons, we hebben lekkere stoelen, soms ga ik er weleens in zitten na kantooruren. Enniewee, daarna begint het feest pas echt, als u op uw allerzwakst bent, vlak daarvoor heeft u nog een uitstapmoment, dan kunt u nog terug. Daarna is het gedaan.’

Ze schuift een papier naar me toe.

‘Als u hier kunt tekenen?’

Ik ben me terdege bewust van de risico’s.

Dat is alles wat ik hoef te zien. Hoe meer risico’s hoe beter. Ik zet met grote krulletters mijn handtekening onder de datum.

‘Sick,’ zegt Nico. ‘Nu is het echt.’

Ze schudt mijn hand.

‘De eerste zending is gratis. De volgende breng ik over vijf dagen. De kosten worden automatisch afgeschreven, daarvoor heeft u getekend. In de derde fase kunt u zich nog terugtrekken, dat moet ik erbij zeggen.’

Even plotseling als ze kwam is ze ook weer weg.

Ik sluit de deur achter haar en voel de aanwezigheid van de pillen, het poeder en de brochure in mijn huis. Ik snel ernaartoe.

U wilt net als vele anderen een hond worden. Het leven van een hond is speels en vol verrassingen. De voorspelbaarheid van de dagen zal u niet langer bezwaren, maar juist behagen. Honden zien de wereld anders, bovenal krijgen ze veel liefde van hun baasje en daar gaat het ons precies om. Wij zijn er voor de mensen op wie de samenleving neerkijkt, de verlatenen, degenen die worden achtergelaten, de partners die nog wel door willen. Zij die nog steeds verliefd zijn op de geliefde die hen verliet. De mensen die liefdesverdriet niet als eindstation zien. Want dat hoeft niet. Wij loodsen u door een proces van transitie heen, bij elke nieuwe fase wordt u door onze specialisten begeleid. Niemand hoeft liefdesverdriet als een gegeven te accepteren. Uiteindelijk koppelen we u terug aan uw geliefde. Als hond zult u ongelimiteerd van uw partner kunnen houden, jank naar hartenlust om aandacht, vlij uzelf tegen de benen, trek samen de wildernis in. U zult de trouwe kompaan van uw geliefde worden. Onafscheidelijk en nooit meer zonder liefde. Uw wens is onze missie.

Op een foto omhelst een vrouw een golden retriever, ik probeer iets te zien in de ogen van de hond. Zijn poten liggen in de nek van de vrouw, zijn snuit tussen haar haren. Ik blader door, de letters worden kleiner.

Samensmelting

Bijna 98 procent van onze klanten die de transitie succesvol afronden wordt uiteindelijk herenigd met zijn geliefde. Hiervoor vragen we wel wat geduld van uw kant, niet alle geliefdes zijn op zoek naar een hond, of hebben überhaupt een hondenwens. Dit weet u zelf vaak het beste. Wij werken daar onopvallend aan. Naargelang we de geliefde moeten injecteren met een serum dat die wens zal versterken, duurt het proces langer. Soms kan dit maanden (in enkele gevallen jaren) duren, weest u zich hiervan bewust. Gelukkig dooft liefde niet gauw, dus bijt u vooral nog wat langer vast.