View Colofon
Original text "Sinossi" written in IT by Arianna Giorgia Bonazzi,
Other translations
Published in edition #2 2019-2023

Streszczenie

Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Arianna Giorgia Bonazzi

Historia, którą zaczęłam pisać, może zarówno wejść w skład antologii opowiadań skupionych wokół kilku powiązanych ze sobą postaci, jak i stać się zaczątkiem powieści młodzieżowej.

Znajdujemy się w niedalekiej przyszłości. Na czacie nadopiekuńczych rodziców wybuchają kolejne skandale i alarmistyczne dyskusje, raz za razem wstrząsając zamkniętą społecznością – pozornie wspierającą i praworządną, jednak w rzeczywistości targaną zawiścią i egocentryzmem. Kolejne potyczki, kłamstwa, pozy i gierki małostkowych ambicji demaskują całkowity brak zrozumienia emocjonalnego życia dzieci przez rodziców oraz całkowitą klęskę próby ratowania tychże. Nadmiar kontroli skutkuje utratą wzajemnego zaufania i nadszarpnięciem więzi.

Wszystko to ma miejsce w świecie przyszłości, gdzie dzieci, żeby zakosztować utraconej swobody, zmuszone są uciekać do wirtualnych światów, pełnych energii twórczej i rywalizacji, o wiele bardziej realistycznych niż dzisiejsze gry komputerowe i całkowicie niezrozumiałych dla dorosłych.

Fragment


Edna weszła do łazienki z owiniętym w ręcznik padem, pobieżnie i bez użycia szamponu spłukała włosy, po czym, nie zakręcając wody, przykleiła sobie elektrody do głowy i usiadła na krawędzi wanny. Kropelki spływały po ekranie wodoodpornego pada.

Przyszła wiadomość od Orlanda: Jutro u fryzjerki imprezka Lei. Idziesz?

W towarzystwie już od kilku lat chłopcy też byli zapraszani na drinki i paznokcie, żeby uniknąć genderowej stereotypizacji.

Nie wiem, mam zasrany casting. Coś ci pokażę.

Edna odkleiła spluginowane do pada elektrody, przytknęła je do głowy i przerzuciła sny z zeszłej nocy bezpośrednio na Starcrafta. Zapisała sen o Planecie Snów. Obejrzała go ponownie. Jej dom wznosił się na szczycie świata, z jego okien widać było typowe starożytne zabytki, ruiny zawieszone w pustce. Edna wyszła z domu i pokonała kilka lokalizacji przypominających levele gry komputerowej, wreszcie dotarła do swojego prawdziwego domu. Wyszła na taras, tam pochwyciła ją niewidzialna dłoń i uniosła ku niebu. Panowała zupełna cisza, ale jej umysł wyczuwał, że skanuje go jakiś bóg i jest zadowolony z tego, co widzi, więc zsyła jej w tej brzęczącej ciszy ukojenie, po czym odstawia ją na ziemię. Tu klip się urywał.

Edna udostępniła sen Orlandowi. Obejrzał go na podwójnej prędkości i skomentował tylko, niezbyt elokwentnie: fajnie. I dodał: pożyczysz mi swoją kosmiczną szablę przeciwgwiezdnomgławiczą?

Ok, czekam przy czerwonym karle.

Edna przestawiła elektrody z transmisji na odbiór, zamknęła oczy i przygotowała się do wejścia w inny wymiar.

Na gorącej, błękitnej planecie pojawiły się awatary dzieci w termoosłonach, najpierw Or, potem Ed. Ed uniosła ramię, żeby rozwinąć bezdotykowe menu, wybrała hełm, który Or pożyczył jej tego popołudnia, założyła go na głowę. Wiedzieli, że wokół panuje skwar, choć go nie czuli, bo nie aktywowali opcji „temperatura”.

Zbudujmy chatę.

Ok.

Z rozwijanego menu wybrali budulec, przezroczyste sześciany wypełnione wodą, w której pływały rybki i cegły z zielonej galarety. Zaczęli budować piętrowe tarasy z widokiem na pustynny, błękitny krajobraz. Przenosili bloki na koniuszkach palców, odczuwali ich trójwymiarowość, ale nie ciężar, a mimo wszystko widzieli jak na ich nagie dłonie występują krople potu. Każda z ich planet posiadała odmienną atmosferę, a nazywały się one: głąbosfera, wieprzosfera, pechosfera i mosznosfera.

Skończywszy budowę odkrytego pałacyku, dodali zwierzęta przypominające psy z przyssawkami, które ściągnęli ze starego snu przechowywanego w mózgu Orlanda, i fiołkowo-srebrzyste rośliny, które pobrali z chmury Snów Ogólnodostępnych.

Ed i Or nigdy nie grali w trybie przetrwania, zawsze wybierali tryb tworzenia, nie chcieli, żeby jakieś potwory czy katastrofy naturalne pojawiały się nagle, zabijały ich i niszczyły planety. W zupełności wystarczały regularne naloty rodziców, którzy podłączali się do ich sprzętów, nakładali blokady, kontrolowali historię, ściągali czaty, patrolowali światy. Gdyby odkryli te rośliny, zaraz zwróciliby się do psychologów, by wspólnie poddać je analizie. Gdyby się dowiedzieli, z którymi znajomymi z klasy ich dzieci spotykają się w tych światach, odnotowaliby to w Cyfrowym Dzienniku Emocjonalnym, omówili na czacie i przedyskutowali ze specjalistami. Gdy dochodziło do takiego rodzicielskiego nalotu, dzieci przerzucały wszystkie wspomnienia, sny i stworzone przez siebie lokalizacje do slotów pamięci przyjaciół, a na swoim padzie zostawiały tylko jakiś nędzny szałas dla zmyłki.

Awatary Ed i Or zgłodniały. Otworzyły portal do innego układu słonecznego, w którym przechowywały zapasy gwiezdnych zbóż. Ed i Or jednocześnie odpalili funkcję „kubki smakowe”. Ich usta wypełnił smak seitanowych parówek połączony z cynamonowymi lodami, kombinacja typowa dla twórczości dwojga bogatych dzieci, które zsyntetyzowały swoje uformowane w procesie edukacji upodobania. Jeśli chodzi o konsystencję, to odczucie przypominało rozgryzanie kulek styropianu, a może raczej klocków kukurydzianych.

Gdyby ktoś spojrzał teraz na Ednę z zewnątrz, zobaczyłby dziewczynę siedzącą na krawędzi wanny z padem na podołku, ze świecącymi elektrodami na skroniach, z zamkniętymi oczami i wilgotnymi włosami, która porusza rękami, przesypując niewidzialne płatki do niewidzialnej miski. W tej chwili do drzwi łazienki zapukała jej matka. Raz, drugi. Ale Ednę zbyt pochłaniało jedzenie tych pyszności, które nie mieściły się w jej Planie Dietetycznym, a przez które i tak nie przybrałaby na wadze, nie zatruła się i nie dostał alergii. Wreszcie jednak usłyszała ów odległy łomot, który nakładał się na głuchy pomruk – niczym ciągły pęd drobin pyłu trących o powietrze z naddźwiękową prędkością – wszechświata.

– Moja matka! – krzyknęła, wypuszczając miskę, która zaczęła opadać powoli, ponieważ masa błękitnej planety wszystko znacząco odciążała. Gdy naczynie uderzyło o podłogę, wydało metaliczny dźwięk pękającego lodu. Edna wyciągnęła swoje wątłe ramiona, rozwinęła menu, wybrała Wyjdź, Potwierdź, po czym odzyskała kontakt ze swoim prawdziwym ciałem, rozprostowała dłoń, wyszarpnęła z uszu słuchawki, przykryła pad brudną bielizną i włączyła fon. Jej mama wrzeszczała.

– Edno, Edno! Wszystko w porządku! Wszystko w porządku! Wszystko w porządku!
To brzmiało raczej jak stwierdzenie niż pytanie.

Edna przejrzała się w lustrze, krople kreśliły linie na jej twarzy. Na Starcrafcie była ładniejsza, nie miała przy ustach tego niebieskawego pieprzyka.

Wszystkodobrze wciąż rozbrzmiewało za drzwiami jak kosmiczny szum. Edna zrobiła próbę uśmiechu rodem z reklamówek rodzicielstwa osób LGBT. Miała żółtawe zęby i smaka na gwiezdne płatki.

More by Mateusz Kłodecki

Jerycho

[…] I […] Folwark, bo tak go nazywali, stał się na szczycie niskiego wzniesienia, górował samotnie nad wyżyną. Był to dwupiętrowy, drewniany budynek gospodarczy zbudowany na planie wydłużonego, wąskiego prostokąta. Jens siedział w korytarzu na piętrze, w bujanym fotelu, i przez wielkie okno obserwował ciągnące się za rzeką pola. Jego małe, czarne oczy poruszały się bezustannie, taksowały spowity ciemnością horyzont, wyczulone na wszelki podejrzany ruch. Eliasz i Natan siedzieli na podłodze przy jego nogach, bawili się pordzewiałymi samochodzikami. Dało się słyszeć tylko odgłosy nocy – ow...
Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Fabrizio Allione

Glosariusz osadzonego

Glosariusz osadzonego zawiera słowa i historie osadzonych z turyńskiego zakładu karnego Lorusso e Cutugno, osadzonych w V sekcji pawilonu C przeznaczonego dla „więźniów chronionych”. Powstał jako owoc dwuletnich warsztatów kreatywnego pisania, które odbywały się w więzieniu. Każdy wie, co oznaczają słowa „dom”, „zima” czy „miłość”, ich znaczenie jest niepodważalne. Jednak w zakładzie karnym podlega ono przemianie, a przemiana owa wynika ze specyfiki miejsca: wewnątrz nie istnieje nic, co poza, słowa stają się prehistoryczne. Jakby skamieniały w przedwiecznej epoce. To właśnie w tych współdzie...
Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Sara Micello

Przebłyski

W zbiorze esejów zatytułowanym Zen w sztuce pisania Ray Bradbury notuje, że między dwudziestym czwartym a trzydziestym szóstym rokiem życia w wolnych chwilach spędzał czas na spisywaniu listy rzeczowników. Taka lista mogła wyglądać mniej więcej następująco: JEZIORO. NOC. ŚWIERSZCZE. JAR. STRYCH. PARTER. KLAPA. DZIECKO. TŁUM. NOCNY POCIĄG. SYRENA PRZECIWMGŁOWA. BUCZEK MGŁOWY. SIERP. KARNAWAŁ. KARUZELA. KARZEŁ. GABINET LUSTER. SZKIELET. Ostatnio przydarzyło mi się coś podobnego. Wychowałam się w rodzinie, która zapewniła mi dobrą edukację i nauczyła dobrego obcowania ze światem, ale ostatnio ...
Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Sara Micello

Pandy z parku Ueno

Od kiedy urodziły mi się dzieci, a może od kiedy założyłam sobie konto w mediach społecznościowych lub wręcz od kiedy praca zmusiła mnie do tworzenia jasnych, chwytliwych komunikatów, w sumie raczej do odwoływania się do rzeczy znanych, niż do ich wymyślania, dzieliłam mój czas na ten prawdziwy, w którym mogłam wyrażać siebie prawdziwym językiem, i ten fałszywy, w którym zmuszona byłam posługiwać się określonymi kategoriami, rejestrami lub kalkować różne zachowania. Czytałam powieści o nieustępliwych, zdeterminowanych ludziach, którzy wstają o czwartej rano, biorą lodowaty prysznic, a o szóst...
Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Arianna Giorgia Bonazzi

Wracając do domu

Kiedy wsiadają do samochodu i wyjeżdżają z miasta, mężczyzna stara się robić dobrą minę do złej gry, mówi, że to była sytuacja z gatunku niemożliwych, jakie nazywa a ty co byś zrobiła, gdyby? Kobieta kiwa głową. – Niezbyt sobie radzisz w takich sytuacjach – stwierdza. – O co ci chodzi? Kurwa, niby co jeszcze miałem zrobić? – Nie przeklinaj. Matteo wszystko po tobie powtarza. Alice wzrusza ramionami. Matteo opadł na fotelik. – Zechcesz powiedzieć, co zrobiłem nie tak? – pyta mężczyzna po dłuższej chwili. – Davide, straciłeś głowę, zacząłeś łomotać w szybę, gdyby nie ja, pewnie wciąż byś ...
Translated from IT to PL by Mateusz Kłodecki
Written in IT by Fabrizio Allione
More in PL

Nici

Poszukiwania zaczynam nieświadomie. Czuję się z nią związana w niepokojący, niewytłumaczalny sposób, a jej zniknięcie pozostawia wiele pytań. Po przebudzeniu zastanawiam się, gdzie śpi i jak żyje. Nie przestając o niej myśleć, miękko i przytulnie masturbuję się w pościeli, obserwując chmury przez uchylane okno. Mijając stoiska z owocami w naszej dzielnicy, koniuszkami palców przesuwam po skórkach pomarańczy, aż znajduję taką, która mi ją przypomina, taką o doskonałych porach. Na jej zajęcia jogi trafiłam z powodu uporczywego bólu szyi. Fizjoterapeuta zalecił właśnie metodę Iyengara, ponieważ ...
Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Hannah Roels

Oczyszczalnia

Stała przy kontenerach budowlanych, rozcierając zmarznięte dłonie. W oddali, ponad rzeką, przeleciały właśnie dwa kormorany. Petra zaczęła nerwowo rozglądać się na boki. Otworzyła wiadomość, którą dostała dzień wcześniej. „Siema, akcja oczyszczalnia jutro o osmej. Zbiorka przy moscie kolo kontenerow. A.”. Zanim wyświetlacz zgasł, zdążyła przeczytać esemesa jeszcze trzy razy. Stara i nowa oczyszczalnia, które dzieliły się ściekami spływającymi z całego miasta, stały obok siebie na wyspie, królując nad rzeką. Pierwsza z nich działała na powierzchni; mapy Google ukazywały walcowate zbiorniki jak...
Translated from CZ to PL by Agata Wróbel
Written in CZ by Anna Háblová

Zmiana zdania

Maixa radzi, żebym wymawiała wyraźnie wszystkie sylaby, nie siliła się na londyński akcent, nie zatrzymywała się za długo przy części teoretycznej, sprawdziła przed rozpoczęciem obrony sprzęt komputerowy, była korna, zapisała sobie pytania i sugestie komisji i zaprosiła ich na obiad w restauracji z zamkniętym menu. June uważa, że pomysł z restauracją jest do bani i sugeruje catering na wydziale, cytat Webera, połówkę valium do śniadania i podwózkę do Gasteiz. Przystaję na bibliografię i transport. Ruszamy z Bilbao z moją mamą, kuzynką i chłopakiem, ściśnięci na tylnym siedzeniu, z migocącą la...
Translated from ES to PL by Katarzyna Górska
Written in ES by Aixa De la Cruz Regúlez

Nie byłam, ale teraz jestem. Wrażliwa na każdą zmianę pogody

Po jednej stronie kanału wiatr bije śniegiem w twarz, a po drugiej dmie w plecy, co trochę ułatwia zadanie. Stamtąd, z końca mostu, można podziwiać pejzaż bez mrużenia oczu. Kanał jeszcze nie zamarzł całkowicie, ale to kwestia kilku dni. Wydaje się to nieprawdopodobne, a jednak na samym środku kanału łabędź przedziera się przez śryż. Zmaga się, toruje sobie drogę – metr po metrze, powoli, lecz z dobrym skutkiem.       Należy się zatrzymać, żeby obserwować ten widok. Nie jest to miłe, ale przykuwa uwagę. Mógłby przecież podfrunąć i wylądować pod mostem, gdzie woda nie zamarzła, ale nie robi teg...
Translated from SR to PL by Aleksandra Wojtaszek
Written in SR by Marija Pavlović

Flamaster

Na początku rozmowy Robert siedzi na sofie sam, na lewo od plamy, którą Sven zrobił kilka miesięcy temu czerwonym flamastrem. Chce wiedzieć, jak się czuję, czy apteki i sklepy są otwarte, czy mam wszystko, a może czegoś potrzebuję, i co zrobię, jeśli coś się stanie. Dobrze, otwarte, mam, nic się nie stanie. Codziennie pyta o to samo, a ja każdego dnia odpowiadam to samo. Po siedemnastej nic się tu nie dzieje. Lockdown jest właśnie po to, żeby nic się nie działo – ciśnie mi się na usta, ale milczę, tak będzie lepiej. Robert mówi, że chce mu się pić, i wstaje po szklankę wody. Autobusy nie kursu...
Translated from SR to PL by Aleksandra Wojtaszek
Written in SR by Jasna Dimitrijević

Diário de uma portuguesa em Angola

Prolog Całymi latami bombardowano mnie opowieściami o Angoli. Popadającymi ze skrajności w skrajność doniesieniami o ludziach zakochujących się w tym kraju od pierwszego wejrzenia i czujących się tam jak w domu oraz o tych, którzy tego miejsca nie znoszą i nie są w stanie się w nim odnaleźć. Niezwykłymi historiami, zupełnie jak z kart książek, ponieważ jakaś cząstka mnie nie wierzyła, że mogły się wydarzyć naprawdę. Zawsze sądziłam, że w tych opowieściach jest spora doza przesady. Jak wiadomo, każdy lubi nieco podkoloryzować – a w tym przypadku raczej dodać całą paletę. Długo nie mogłam się...
Translated from PT to PL by Gabriel Borowski
Written in PT by Patrícia Patriarca