Historia, którą zaczęłam pisać, może zarówno wejść w skład antologii opowiadań skupionych wokół kilku powiązanych ze sobą postaci, jak i stać się zaczątkiem powieści młodzieżowej.

Znajdujemy się w niedalekiej przyszłości. Na czacie nadopiekuńczych rodziców wybuchają kolejne skandale i alarmistyczne dyskusje, raz za razem wstrząsając zamkniętą społecznością – pozornie wspierającą i praworządną, jednak w rzeczywistości targaną zawiścią i egocentryzmem. Kolejne potyczki, kłamstwa, pozy i gierki małostkowych ambicji demaskują całkowity brak zrozumienia emocjonalnego życia dzieci przez rodziców oraz całkowitą klęskę próby ratowania tychże. Nadmiar kontroli skutkuje utratą wzajemnego zaufania i nadszarpnięciem więzi.

Wszystko to ma miejsce w świecie przyszłości, gdzie dzieci, żeby zakosztować utraconej swobody, zmuszone są uciekać do wirtualnych światów, pełnych energii twórczej i rywalizacji, o wiele bardziej realistycznych niż dzisiejsze gry komputerowe i całkowicie niezrozumiałych dla dorosłych.

Fragment

Edna weszła do łazienki z owiniętym w ręcznik padem, pobieżnie i bez użycia szamponu spłukała włosy, po czym, nie zakręcając wody, przykleiła sobie elektrody do głowy i usiadła na krawędzi wanny. Kropelki spływały po ekranie wodoodpornego pada.

Przyszła wiadomość od Orlanda: Jutro u fryzjerki imprezka Lei. Idziesz?

W towarzystwie już od kilku lat chłopcy też byli zapraszani na drinki i paznokcie, żeby uniknąć genderowej stereotypizacji.

Nie wiem, mam zasrany casting. Coś ci pokażę.

Edna odkleiła spluginowane do pada elektrody, przytknęła je do głowy i przerzuciła sny z zeszłej nocy bezpośrednio na Starcrafta. Zapisała sen o Planecie Snów. Obejrzała go ponownie. Jej dom wznosił się na szczycie świata, z jego okien widać było typowe starożytne zabytki, ruiny zawieszone w pustce. Edna wyszła z domu i pokonała kilka lokalizacji przypominających levele gry komputerowej, wreszcie dotarła do swojego prawdziwego domu. Wyszła na taras, tam pochwyciła ją niewidzialna dłoń i uniosła ku niebu. Panowała zupełna cisza, ale jej umysł wyczuwał, że skanuje go jakiś bóg i jest zadowolony z tego, co widzi, więc zsyła jej w tej brzęczącej ciszy ukojenie, po czym odstawia ją na ziemię. Tu klip się urywał.

Edna udostępniła sen Orlandowi. Obejrzał go na podwójnej prędkości i skomentował tylko, niezbyt elokwentnie: fajnie. I dodał: pożyczysz mi swoją kosmiczną szablę przeciwgwiezdnomgławiczą?

Ok, czekam przy czerwonym karle.

Edna przestawiła elektrody z transmisji na odbiór, zamknęła oczy i przygotowała się do wejścia w inny wymiar.

Na gorącej, błękitnej planecie pojawiły się awatary dzieci w termoosłonach, najpierw Or, potem Ed. Ed uniosła ramię, żeby rozwinąć bezdotykowe menu, wybrała hełm, który Or pożyczył jej tego popołudnia, założyła go na głowę. Wiedzieli, że wokół panuje skwar, choć go nie czuli, bo nie aktywowali opcji „temperatura”.

Zbudujmy chatę.

Ok.

Z rozwijanego menu wybrali budulec, przezroczyste sześciany wypełnione wodą, w której pływały rybki i cegły z zielonej galarety. Zaczęli budować piętrowe tarasy z widokiem na pustynny, błękitny krajobraz. Przenosili bloki na koniuszkach palców, odczuwali ich trójwymiarowość, ale nie ciężar, a mimo wszystko widzieli jak na ich nagie dłonie występują krople potu. Każda z ich planet posiadała odmienną atmosferę, a nazywały się one: głąbosfera, wieprzosfera, pechosfera i mosznosfera.

Skończywszy budowę odkrytego pałacyku, dodali zwierzęta przypominające psy z przyssawkami, które ściągnęli ze starego snu przechowywanego w mózgu Orlanda, i fiołkowo-srebrzyste rośliny, które pobrali z chmury Snów Ogólnodostępnych.

Ed i Or nigdy nie grali w trybie przetrwania, zawsze wybierali tryb tworzenia, nie chcieli, żeby jakieś potwory czy katastrofy naturalne pojawiały się nagle, zabijały ich i niszczyły planety. W zupełności wystarczały regularne naloty rodziców, którzy podłączali się do ich sprzętów, nakładali blokady, kontrolowali historię, ściągali czaty, patrolowali światy. Gdyby odkryli te rośliny, zaraz zwróciliby się do psychologów, by wspólnie poddać je analizie. Gdyby się dowiedzieli, z którymi znajomymi z klasy ich dzieci spotykają się w tych światach, odnotowaliby to w Cyfrowym Dzienniku Emocjonalnym, omówili na czacie i przedyskutowali ze specjalistami. Gdy dochodziło do takiego rodzicielskiego nalotu, dzieci przerzucały wszystkie wspomnienia, sny i stworzone przez siebie lokalizacje do slotów pamięci przyjaciół, a na swoim padzie zostawiały tylko jakiś nędzny szałas dla zmyłki.

Awatary Ed i Or zgłodniały. Otworzyły portal do innego układu słonecznego, w którym przechowywały zapasy gwiezdnych zbóż. Ed i Or jednocześnie odpalili funkcję „kubki smakowe”. Ich usta wypełnił smak seitanowych parówek połączony z cynamonowymi lodami, kombinacja typowa dla twórczości dwojga bogatych dzieci, które zsyntetyzowały swoje uformowane w procesie edukacji upodobania. Jeśli chodzi o konsystencję, to odczucie przypominało rozgryzanie kulek styropianu, a może raczej klocków kukurydzianych.

Gdyby ktoś spojrzał teraz na Ednę z zewnątrz, zobaczyłby dziewczynę siedzącą na krawędzi wanny z padem na podołku, ze świecącymi elektrodami na skroniach, z zamkniętymi oczami i wilgotnymi włosami, która porusza rękami, przesypując niewidzialne płatki do niewidzialnej miski. W tej chwili do drzwi łazienki zapukała jej matka. Raz, drugi. Ale Ednę zbyt pochłaniało jedzenie tych pyszności, które nie mieściły się w jej Planie Dietetycznym, a przez które i tak nie przybrałaby na wadze, nie zatruła się i nie dostał alergii. Wreszcie jednak usłyszała ów odległy łomot, który nakładał się na głuchy pomruk – niczym ciągły pęd drobin pyłu trących o powietrze z naddźwiękową prędkością – wszechświata.

– Moja matka! – krzyknęła, wypuszczając miskę, która zaczęła opadać powoli, ponieważ masa błękitnej planety wszystko znacząco odciążała. Gdy naczynie uderzyło o podłogę, wydało metaliczny dźwięk pękającego lodu. Edna wyciągnęła swoje wątłe ramiona, rozwinęła menu, wybrała Wyjdź, Potwierdź, po czym odzyskała kontakt ze swoim prawdziwym ciałem, rozprostowała dłoń, wyszarpnęła z uszu słuchawki, przykryła pad brudną bielizną i włączyła fon. Jej mama wrzeszczała.

– Edno, Edno! Wszystko w porządku! Wszystko w porządku! Wszystko w porządku!
To brzmiało raczej jak stwierdzenie niż pytanie.

Edna przejrzała się w lustrze, krople kreśliły linie na jej twarzy. Na Starcrafcie była ładniejsza, nie miała przy ustach tego niebieskawego pieprzyka.

Wszystkodobrze wciąż rozbrzmiewało za drzwiami jak kosmiczny szum. Edna zrobiła próbę uśmiechu rodem z reklamówek rodzicielstwa osób LGBT. Miała żółtawe zęby i smaka na gwiezdne płatki.