View Colofon
Original text "De hel" written in NL by Aya Sabi,
Other translations
Mentor

Alicja Oczko

Proofread

Marta Pustuła

Published in edition #2 2019-2023

Półżycie

Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Aya Sabi

Casablanca, 1954

Spośród odgłosów bawiących się dzieci codziennie wyławia kilka dźwięków, których kurczowo się uczepia. Zbiera nieliczne odgłosy dochodzące zza ściany. Mimo że nigdy nie opuszcza swojego pokoju, po kilku miesiącach zna wszystkich sąsiadów, wie, że do ludzi obok ciągle przychodzą wierzyciele, co nie ma sensu, bo mężczyzna nie zamierza zapłacić. „Po moim ogołoconym z organów trupie”, słyszy, jak mówi do żony, gdy wierzyciele znikają. Kiedy wychwytuje takie rzeczy, czuje się częścią historii i tajemnic innych ludzi. Naprzeciwko mieszka staruszek, który każdego ranka stawia stołek między bawiącymi się dziećmi, a potem do południa krzyczy, że zakłócają jego spokój i że dzisiejsza młodzież nie ma wstydu. Ona wyobraża sobie, że siada na jego miejscu, a potem zagląda w swoje własne okno, albo że jest dzieckiem i zastanawia się, jak najskuteczniej dokuczyć mężczyźnie. Teraz chłopcy kopią piłkę o nogę stołka, można by wymyślić coś lepszego. Od kilku tygodni prowadzi też rozmowy z tymi ludźmi. W myślach opowiada im o swojej rodzinnej wiosce i podróży, którą odbyła, kiwa głową ze zrozumieniem, ze śmiechem lub z oburzeniem, gdy skarżą się na wierzycieli, starego, zrzędzącego mężczyznę i niegrzeczne dzieci: „Ale to dzieci! Potrzebują miejsca do zabawy, a tu w mieście już i tak prawie go już nie ma. Zabudowaliście każdy metr. Postaw swój stołek kilka metrów dalej!”. Albo: „Zabierzcie mu stołek, kiedy pójdzie do środka po zapałki, żeby zapalić papierosa!”. Po co doświadczać wielkich rzeczy, jeśli nie można się nimi z nikim podzielić, to zupełnie bez sensu. Każdemu daje inny głos i inne cechy, zmienia ton. Opowiada im o sobie.

Piekło zna z piątkowych kazań w wiosce. To miejsce, w którym ból nigdy nie mija, tylko narasta, gdy myślisz, że najgorsze już za tobą, i ten sam ból jest teraz między jej nogami. Z początku myśli, że jej ciało płonie, ale kiedy patrzy, nie widzi ognia. Ból przesuwa się w dół. Po miesiącach ciszy znowu słyszy dźwięk własnego głosu. Jej męża nie ma zaledwie pół dnia, w ciągu półtora dnia dotrze do jej matki, aby powiedzieć, że u niej wszystko w porządku, podczas gdy w rzeczywistości ona nie żyje. Krzyczy i krzyczy, jej głos staje się ochrypły, potem utyka w gardle, nie może już wykrzyczeć bólu z ciała. Świat się rozmywa i przez chwilę nie wie, jaką pozycję zajmuje względem podłogi i sufitu. Potem pojawia się nad nią jakaś postać. Sąsiadka z góry przegania swoje dzieci, niesie ją na dywan, wpycha jej pod głowę poduszkę, nastawia wodę, w międzyczasie woła przez okno, żeby ktoś poszedł po Lallę Cherki. „Lalla Cherki?” To położna. Dlaczego mają iść po Lallę Cherki? Przecież umiera.

Już nie pamięta, ile czasu zajęło jej zrozumienie życia. Kobieta. Mężczyzna. Dziecko. Parter wysokiego domu. To wszystko bardzo proste. Ból powoli ustępuje. Jej skołowana, senna głowa paruje. Jej brzuch nawet się nie powiększył w czasie ciąży. Niemowlę ukrywało się w jej dziecięcym ciele.

Znowu krwawi między nogami. To nie rana, przy której przez chwilę odczuwasz ból, zakrywasz to miejsce albo ściskasz skórę bandażem, aby po kilku godzinach powstał strup, a po kilku dniach pojawiła się nowa skóra. Ten ból nie mija, rana nigdy się nie zabliźni. Krew nie znika, chociaż myje się dwadzieścia razy dziennie. Mimo to nie przestaje. Dopóki się myje, nie słyszy płaczu dziecka. Dzieci sąsiadów z góry dopominają się o śniadanie. Pukają do jej zamkniętych drzwi, ale ona nie otwiera. Kiedy dziecko przestaje płakać, słyszy sąsiadkę zbiegającą po drewnianych schodach, szepczącą jej imię przez zamknięte drzwi. Sąsiadka z góry chce jej pomóc przy pierwszym dziecku, nauczyć, jak to jest być matką. Ale ona się pozamykała, nie chce nikogo widzieć. W środku jest brudno. Nie może zaparzyć herbaty w domu, który pachnie śluzem, utraconą krwią i popłodem. Natychmiast pali w ogniu liście mięty. Dusi się w dymie, bo zamknęła jedyne okno i jedyne drzwi w pokoju. Sąsiadka z góry puka do drzwi. Dziecko krzyczy. Ale ona trzyma wszystkie okna i drzwi zamknięte.

Gdy miasto pogrąża się we śnie, tak cicho, jak to możliwe, otwiera okno i wysuwa głowę na zewnątrz. Światła gwiazd nic jeszcze nie przesłania, na niebie może dostrzec ciała niebieskie. Chciałaby śnić o gwiazdach, ale w nocy siedzi na barkach srebrnego smoka latającego wysoko nad jej rodzinną wioską. Chce go poprosić, aby obniżył lot i przechylił się nieco w prawo, żeby mogła zajrzeć do domu matki, jednak nie umie wydać z siebie dźwięku. Smok leci coraz wyżej, aż ziemia znika. Co kilka godzin budzi ją hałas, lecz gdy dociera do niej, że to krzyczy dziecko, znowu beztrosko zasypia.

Pierze dywany co dwa dni. Szoruje garnki wybielaczem, dopóki spod rdzy nie wyłoni się nowa warstwa. Czyści gąbki, zanim zacznie szorować nimi garnki. Zanim użyje warzyw, myje je siedem razy. Myje kran w ścianie, zanim wodą umyje warzywa. Nigdy nie wyciera szklanek w środku. Nawet jeśli dla pewności trzykrotnie uprała kuchenne ścierki, stawia je do góry nogami, wtedy wypłynie z nich woda i zabierze ze sobą brud. Kiedy chce się napić, najpierw wącha szklankę, zanim wysuszy ją z zewnątrz ścierką. Tym sposobem zrobienie sobie śniadania zajmuje jej godziny i gdy skończy jeść, może zacząć przygotowywać obiad, a kiedy wreszcie skończy – kolację. W nocy natychmiast zasypia.

Jest środek nocy. Płacz ucichł na chwilę. To jej szansa, żeby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, myśli. O tej godzinie sąsiadka z góry już nie zejdzie. Otwiera zasuwę i najpierw tylko uchyla drzwi. Ona tam stoi. Cały czas siedziała na schodach. Blokuje stopą drzwi, aby nie zostały jej zatrzaśnięte przed nosem. Kiedy sąsiadka patrzy na dziecko w rogu pokoju, wydaje jej się, jakby i ona sama widziała je po raz pierwszy, mimo że często je przenosiła, aby wyczyścić mu pod ciałkiem i w kątach pokoju. Potem wszystko robiła odwrócona plecami do dziecka. Po prostu wyglądała przez okno. Dzwoni jej w uszach, ponieważ niemowlę płakało od wielu dni bez przerwy, a teraz całkiem umilkło.

„Coś ty zrobiła? Czy nigdy jej nie przewinęłaś? Nigdy nie przystawiłaś jej do piersi? Ona nie żyje. Nie żyje”. Spogląda w dół i widzi mokre plamy na swojej sukience na wysokości piersi. Sąsiadka wyrzuca ręce do góry i krzycząc, bije się na przemian po twarzy i udach. Długo trwa, zanim łapie się za głowę i siada po turecku, próbując się uspokoić. Potem nastawia wodę, bierze wiadro i zmywa wszystkie nieczystości z ciałka dziecka. „Powiedz mu, że urodziła się martwa”. Woła swojego męża i w środku nocy wyruszają na cmentarz. Jeśli sąsiadka i jej mąż zapłacą wystarczająco dużo, grabarze nie będą zadawać pytań.

Tylko zapomniała im powiedzieć, żeby wybrali dla dziewczynki dorosły grób. Pod ziemią musi jeszcze stać się kobietą. Nie wie, jak jest tam na dole, jednak na pewno lepiej niż tutaj. Dawniej dziewczynki były chowane żywcem. Ona najpierw pozwoliła jej umrzeć. W ten sposób umarła raz, nie będzie umierać wciąż na nowo – opuszczając swoją wioskę, machając matce na pożegnanie, leżąc pod mężczyzną tak starym, że cuchnie śmiercią. To potrwa rok, może dwa, a potem już nigdy więcej o tym nie pomyśli, ale nawet po roku czy dwóch pozostanie obecne we wszystkim, co robi. Kiedy będzie jadła naleśniki, nie będzie już mogła, ale i tak zje jeszcze jeden, dla niej, swoje przyszłe córki będzie jak najwięcej trzymać w domu, nienawidząc ich za to, że ich życie w niczym nie przypomina tego, czego sama doświadczyła. Będzie je nienawidziła za to, że nie umarły nagłą śmiercią jako niemowlęta, nie poślubiły mężczyzn, którzy byli już siwi, nie były bite i dlatego, że mogły po prostu wyjść z domu. Będzie je nienawidzić, ponieważ będą miały inne zmartwienia – nierówne płace i zaczepki na ulicy – ale to nie są prawdziwe problemy. Później zrozumie, że życie jednej kobiety życiu innej kobiety nierówne. Teraz pozwolenie córce umrzeć jest czymś oczywistym. Nie wie, dlaczego miałaby zostawić dziewczynkę przy życiu.

Jej mąż wraca z rodzinnej wioski z beczkami oliwy z oliwek, które stawia w ich o wiele za małym pokoju. Pomaga mu je nosić, bo bolą go plecy. Codziennie wieczorem i rano wyciera beczki aż lśnią. Niosą zapach domu. Mąż już się na niej nie kładzie, bo piecze go tam, na dole. Nie rozmawia o tym. Kiedy ból wraca, bierze butelkę oliwy i całkowicie ją zgniata, na twarzy przypomina kobietę, która ma rodzić po raz piąty i wie, co ją czeka. Kiedy ból się utrzymuje, zwija się jak noworodek. Wykręca się i pręży w różnych pozach, w oliwie, która wyciekła na podłogę, ale na próżno: ból nie mija. Ona w ciszy sięga po czyste ścierki, aby zetrzeć oliwę z podłogi, a przez resztę dnia pierze te ścierki i dywan, rozwiesza je do wyschnięcia, a ponieważ oliwa tak bardzo się w nie wgryza, następnego dnia pierze wszystko jeszcze raz. Nie przejmuje się jego bólem, ją też bolało, przeżyła. Irytuje ją jego obecność. To, że dłużej zostaje w domu, coraz mniej pracuje. Nie rozwozi już oliwy do sklepów w Casablance. Czasami idzie do toalety. Wali w drzwi i wydaje stłumione jęki, słyszy, że szlocha.

Widzi, jak jego stan się pogarsza, bardzo szybko. Zdarza się to wielu mężczyznom w tym wieku, ale jego matka wciąż przygotowuje dla niego mikstury, bo nie chce przyznać, że on umiera i żaden magiczny eliksir tego nie zatrzyma ani nie spowolni. Czas to czas. Niecałe pół roku później nie żyje.

Robią dla niego miejsce w ziemi zaraz za wioską. To upokarzające widzieć, jak mało potrzebuje dorosły mężczyzna, gdy umiera, co pozostaje z ludzkiego życia. Jego zmarła córka jest pochowana dwieście kilometrów na północ, nigdy jej nie spotka, ona nie będzie mogła opowiedzieć o tym, co się stało, nigdy nie nauczyła się mówić. To, co się wydarzyło, zostało zapomniane, pod ziemią jest toczone przez robaki i wilgoć, w ciągu czterdziestu lat ziemia zostanie przeorana, oboje obrócą się w proch, ich groby ustąpią miejsca nowym.

More by Ewa Dynarowicz

Portret

Dom miał dębowe drzwi i okazałą fasadę, nie było tabliczek z nazwiskami mieszkańców. Trochę trwało, zanim David zszedł na dół, więc stałam i rozglądałam się po ulicy, która była spokojna i biała, nie do porównania z dzielnicą przy kanale, gdzie mieszkałam z Sam. Balansowałam pomiędzy rozmarzeniem a rozgoryczeniem, jak często w konfrontacji z rzeczami, na które nie było mnie stać. Otworzył drzwi i uśmiechnął się do mnie. Koszulę miał rozpiętą. Weszłam za nim po schodach i znowu powitał mnie jego zapach, orzechów i terpentyny. W atelier panował nieład, podobnie jak poprzednim razem, ale coś jak...
Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Hannah Roels

Jest okej

Zabiera swój ekspres do kawy. Nie wie, kim jest. Wie jedynie, że jest właścicielką w pełni automatycznego ekspresu do kawy De'Longhi Magnifica S ECAM20.110.B. W wersji czarno-szarej. Ponieważ nic więcej nie pamięta, każdy szczegół ma znaczenie. Gdy rano maszyna z potwornym hałasem zaczyna mleć ziarna kawy, natychmiast się budzi – podobnie jak jej sąsiedzi. Ekspres kupiła okazyjnie na Coolblue i przez cztery dni każdego ranka czekała na niego w oknie. Dzień dobry, witaj w bpost! Cieszymy się, że możemy Ci pomóc, odpowiadając na Twoje pytania. 30 marzec 2020 10:04 a.m. Dzień dobry! Moje zamó...
Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Aya Sabi

Nici

Poszukiwania zaczynam nieświadomie. Czuję się z nią związana w niepokojący, niewytłumaczalny sposób, a jej zniknięcie pozostawia wiele pytań. Po przebudzeniu zastanawiam się, gdzie śpi i jak żyje. Nie przestając o niej myśleć, miękko i przytulnie masturbuję się w pościeli, obserwując chmury przez uchylane okno. Mijając stoiska z owocami w naszej dzielnicy, koniuszkami palców przesuwam po skórkach pomarańczy, aż znajduję taką, która mi ją przypomina, taką o doskonałych porach. Na jej zajęcia jogi trafiłam z powodu uporczywego bólu szyi. Fizjoterapeuta zalecił właśnie metodę Iyengara, ponieważ ...
Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Hannah Roels
More in PL

Portret

Dom miał dębowe drzwi i okazałą fasadę, nie było tabliczek z nazwiskami mieszkańców. Trochę trwało, zanim David zszedł na dół, więc stałam i rozglądałam się po ulicy, która była spokojna i biała, nie do porównania z dzielnicą przy kanale, gdzie mieszkałam z Sam. Balansowałam pomiędzy rozmarzeniem a rozgoryczeniem, jak często w konfrontacji z rzeczami, na które nie było mnie stać. Otworzył drzwi i uśmiechnął się do mnie. Koszulę miał rozpiętą. Weszłam za nim po schodach i znowu powitał mnie jego zapach, orzechów i terpentyny. W atelier panował nieład, podobnie jak poprzednim razem, ale coś jak...
Translated from NL to PL by Ewa Dynarowicz
Written in NL by Hannah Roels

Zawsze mieszkałyśmy w tej wiosce

Zmieniłyśmy skórę. To właśnie mówię sobie przed lustrem z tafli wody oferowanym nam przez kamienny żłób. We wsi nie ma już krów, dlatego to karmidło jest nasze, jak niemal wszystko, co nas otacza. Nasze i nikogo więcej. Spuścizna tych, które bytują i się buntują. Moja córka, z resztkami błota i suchymi liśćmi we włosach, wczepia się w moje ciało jak zwierzątko. Wózka nie używamy już od dawna – na wyboistych drogach jest bezużyteczny – a moje mięśnie dostosowały się do niej, do jej wagi i kształtów, nabierając nowych form, atletycznych, niewyobrażalnych. Nie jestem już szczupłą kobietą. Jestem ...
Translated from ES to PL by Katarzyna Górska
Written in ES by Aixa De la Cruz Regúlez

Very Important Person

Znów cały dzień wgapiałem się w błyszczące cyfry nad windą. 8… 7… 6… 5… 4… 3… 2… 1…       – Dzień dobry, panie Seljak.       Zawsze go witam, wszak wykonuję swoją pracę profesjonalnie. Odpowiada mi milczeniem, on też jest profesjonalistą. Kiedy mam szczęście, na jego kamiennej twarzy pojawia się zmarszczka. Jeśli ma dobry dzień, unosi prawą brew, jakby chciał mi powiedzieć: „Wiem, że tu jesteś, ale ja działam po dyrektorsku”.       Ileż to razy mówiłem sobie, że zostawię go w spokoju. Że na ignorowanie odpowiem ignorowaniem. Ale moja mama nauczyła mnie, że wobec ludzi w garniturach i krawatach...
Translated from SL to PL by Joanna Borowy
Written in SL by Andraž Rožman

Tapioka

Pomruk silnika należącej do stowarzyszenia furgonetki obwieścił, że nadeszła pora obiadu. Słońce prażyło tak mocno, że aż nie dało się go zobaczyć. Starzec stał pod figowcem w brudnej, rozchełstanej koszuli, a na ustach, w których trzymał papierosa, malował się ironiczny uśmiech. Przyglądał się, jak Brazylijka – dwie wielkie mokre plamy pod pachami uniformu i równie przepocone plecy – wysiada z pojazdu, bierze siatkę z jedzeniem i idzie do służącej za kuchnię przybudówki, gdzie przeważnie przesiadywał. – Panie João! Panie João! Uśmiech uwydatnił na twarzy wszystkie zmarszczki, z których spły...
Translated from PT to PL by Gabriel Borowski
Written in PT by Daniela Costa

Osad z kamienia

Bo widzisz, chwilę to trwa, zanim taka słuchawka prysznicowa weźmie i zarośnie kamieniem. Teraz, gdy z wężem wokół szyi zwisam w połowie na korytarzu, a w połowie na schodach, myślę sobie: jakby te moje ziomki raz zobaczyły łazienkę, to by się mogły domyślić. Gdyby jeden jedyny raz weszli na górę, jak zrobiła to Emma tamtego popołudnia. Obejrzeliby sobie słuchawkę prysznicową, odkręcili i zakręcili kran, spojrzeli na wapienny osad pokrywający ścianę kabiny, zauważyli w umywalce moje pospiesznie zgolone włosy i zaraz by wiedzieli: z tym gościem jest coś nie halo, musimy go ratować. Łazienka prz...
Translated from NL to PL by Olga Niziołek
Written in NL by Lisa Weeda

Nadejście

Sprawy przybrały dziwny obrót pewnego niedzielnego sierpniowego poranka, kiedy pierwsi przechodnie przemierzający plac Parvis Notre-Dame – pracownicy okolicznych bistr – dostrzegli jakiś bliżej nieokreślony obiekt, coś, co wyglądało jak gigantyczny pocisk ułożony na ziemi z czubkiem skierowanym w stronę katedry i denkiem w stronę prefektury policji. Na pierwszy rzut oka pocisk mierzył około dwudziestu metrów długości i pięciu metrów średnicy. Barmani i kelnerzy podchodzili bliżej z zaciekawieniem, okrążali obiekt, po czym wzruszali ramionami i wracali do swoich restauracji. Tak to wyglądało ko...
Translated from RO to PL by Olga Bartosiewicz-Nikolaev
Written in RO by Alexandru Potcoavă