View Colofon

Wanneer de leugens zich razendsnel opstapelen

Written in NL by Carmien Michels

Het was niet mijn bedoeling een hype te veroorzaken. Maar opeens was het zo. Ik vertelde op school over het verkeersongeluk en van het een kwam het ander.Ik baalde zo erg van de examens dat ik me steeds weer versliep, ter- wijl ik me elke keer opnieuw voornam om van tevoren alles wat ik nog niet had geleerd aandachtig door te bladeren. Na het tergende gebiep van het alarm van mijn moeder, die veel vroeger op haar werk moest zijn, viel ik altijd weer in een diepe slaap, zo diep dat ik mijn eigen wekker amper hoorde. Net op tijd kwam mijn vader me dan uit mijn nest halen. Maar op de maandag van het ongeval gebeurde dat niet. We mochten van geluk spreken dat we zulke kloteburen hadden, die op de gekste momenten ru- ziemaakten. Ik bonsde op de muur om hen te bedanken voor hun lieflijke geroep.Niet veel later klopte ik drie keer op mijn vaders slaapkamerdeur. ‘Kwart voor acht!’ 
Onder het laken kwam zijn lichaam in beweging. Ik liep om het bed heen naar zijn nachtkastje. Daarop lag een doosje pillen, slaappillen zoals mijn moeder ook nam. Hij was van top tot teen verborgen onder het laken. 
‘Moet je niet gaan werken?’ Hij trok met een lome arm het laken van zijn hoofd. Zijn ogen waren klein. Hij nam zijn bril van het kastje. ‘Het is kwart voor acht,’ zei ik. ‘Ik sta al op,’ bromde hij met een alleraardigst ochtendhumeur. In de badkamer stond hij naar zijn spiegelbeeld te staren, met een nat washandje in de aanslag. Toen hij me opmerkte, wierp hij het in de wasbak en liep de kamer uit, zonder me aan te kijken. Op zijn wangen ston- den stoppels. 
Terwijl hij aan de keukentafel zat te niksen, haastte ik me in mijn jas. ‘Kom je niet mee?’ vroeg ik. ‘Ik moet er pas later zijn.’ Hij krabde aan zijn kin. ‘Laat je een baard groeien?’ ‘Misschien.’ ‘Wat vind je baas daarvan?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben moe, ik praat vanavond wel met je.’De jongens bij de speeltuin lachten toen ik hen voorbijrende. Een van hen claxonneerde. Ik haatte brommers, zeker als ze me ’s nachts uit mijn slaap hielden met hun gierende straatraces. Bovendien spoten ze van die gore lucht in je gezicht als ze langs je reden. Zonder er echt bij na te denken stak ik mijn middelvinger naar hen op. Wat bezielde me? Voor een ellendig, kort moment moest ik gedacht hebben dat ik hun wel de baas kon, dat ik even onaantastbaar was als David. 
10carmien michels Deze Goliath had echter een brommer, die hij met een trap van zijn dikke combatlaarzen startte. Ik rende voor mijn leven. Ik kon me zo voor- stellen dat hij elke avond naar marginale clubs ging, gewoon om andere bullebakken af te rossen. Of misschien hoorde hij wel bij de bende die theehuizen vandaliseerde en oude bebaarde moslimmannen het ziekenhuis in sloeg.Terwijl ik de brommer hoorde naderen, versnelde ik als een topspor- ter die de eindstreep in zicht kreeg, in mijn geval de hoek van de straat. Als ik die haalde, moest Goliath afremmen en raakte ik hem misschien kwijt. Ik had natuurlijk niet voorzien dat juist op dat moment iemand de hoek om zou slaan. En al zeker niet iemand in een gemotoriseerd rolstoel- wagentje. Het was allesbehalve een liefdevolle botsing zoals aan het begin van romantische films. Ik kan wel met enige trots zeggen dat ik mezelf heb opgeofferd. Uit reflex heb ik in de eerste plaats aan het welzijn van de kreu- pele man gedacht en daarna pas aan mezelf. Juist op tijd sprong ik omhoog, zodat ik niet met mijn volle gewicht tegen het karretje aan zou knallen en het met man en al zou omkiepen. Een kat zou mooi op haar pootjes landen bij zo’n manoeuvre, maar helaas bleef mijn voet haken aan een van de arm- leuningen, waardoor ik op het asfalt smakte. Ik kon nog juist mijn armen voor mijn gezicht gooien om levenslange schade te voorkomen. 
Ik dacht dat ik doodging. Ik had zo veel pijn dat ik geen fut meer had om mezelf bijeen te rapen. Het leek me een goed idee daar even te blij- ven liggen, tot de ziekenwagen kwam. Misschien sliep de grond zelfs niet zo slecht.De brommer kwam niet ver van me vandaan tot stilstand. Dat gaf me herwonnen levenskracht. Ik sprong op en wilde opnieuw wegrennen, maar mijn kwakkelende benen wilden niet mee. 
Ik verwachtte niet dat de man in de rolstoel opeens overeind zou komen om me te helpen, maar ik had toch wel iets van medeleven ver- wacht. Dankzij mij stond zijn karretje nog ongeschonden rechtop en was hij alleen wat geschrokken. Eigenlijk mocht hij me ontzettend dankbaar zijn. Toch begon die kerel ogenblikkelijk te schelden, in een accent dat eerst Noors of Fins leek, maar uiteindelijk Nederlands bleek te zijn. 
‘Hoerenjoch! Kuttenschudder! Schurftlul!’ Tegen al mijn verwachtingen in nam Goliath het voor me op. Eerst haalde hij een flesje water onder de zitting van zijn brommer vandaan, dat hij me aanreikte, vervolgens ging hij voor het rolstoelkarretje staan. 
‘Kalmeer,’ zei hij. De man in de rolstoel was danig onder de indruk van de kale jongen met zijn donkerrode leren jack, zwarte jeans en combatlaarzen. Hij hield abrupt op met praten, greep zijn stuur en zwiepte zijn karretje naar opzij. Al vloekend verdween hij uit het zicht. 
wanneer de leugens zich razendsnel opstapelen 
‘Gaat het?’ vroeg de jongen. De huid van mijn armen was helemaal opengereten en zat vol vuil en steentjes. Ik voelde ook mijn lip gigantisch opzwellen. 
Ik knikte en keek hem met grote ogen aan. Mensen kunnen je soms toch zo verrassen. Wie had nu gedacht dat deze kerel aardig zou zijn? Wie had nu gedacht dat die rolstoelpatiënt me voor ‘kuttenschudder’ zou uit- schelden? Ik dacht dat alle rolstoelmensen vriendelijk waren. Of je in elk geval dankbaarheid betoonden als je hen voor een drama behoedde. Maar deze man was een even grote ploert als wie dan ook. 
Toen ik op school aankwam, troonde de vrouw van het secretariaat me meteen mee naar de ziekenkamer, waar ze mijn wonden ontsmette en met pleisters beplakte. Vervolgens stuurde ze me naar het klaslokaal, waar vijfentwintig uilenballen tegen de klok hun opgekropte kennis op papier uitbraakten. Eli keek als eerste op. Die gast was überintelligent. Hij hoefde nooit veel te leren, wist altijd meteen het antwoord op een vraagstuk en keek meestal afkeurend om zich heen als iedereen emmers bij elkaar zat te zweten tijdens een aartsmoeilijke test. Zelf hoefde ik ook niet veel te leren om goede punten te halen, maar ik was minder gesteld op erkenning dan Eli. Hij kon het nooit nalaten zijn intelligentie tentoon te spreiden. 
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij. ‘Eli,’ riep de lerares vooraan, en wees naar de bank waar ik moest zitten. Zij had blijkbaar evenveel empathie als de rolstoelman. 
Tijdens de pauze stond de hele klas om me heen. Nooit eerder waren er zo veel sensatiebeluste blikken op me gericht. Ik moest met een stoer verhaal komen. Dus vertelde ik hen de waarheid, en niets dan de waarheid. Dat een wagen me had aangereden en er zomaar vandoor was gegaan.Arme Mickey kwam met het plan om bij alle Mercedessen de sterren van de motorkap af te breken. 
‘Dat is zo passé,’ reageerde iemand meteen. ‘Het moet iets zijn wat alleen de chauffeurs raakt die schuld dragen,’ zei ik met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. 
Toen kwam iemand op het idee om een eigen merkteken aan te brengen op de wagens van hufters. Iets waardoor iedereen wist dat de eige- naar een klootzak was, zodat je zonder schroom met je sleutels in de lak kon krassen. 
‘Iets wat er niet goed af gaat en wat je gemakkelijk kunt vinden,’ zei ik. 
‘Tipp-Ex!’ zei iemand. ‘Ja!’ riep ik. ‘Witte kruizen, zoals bij de plagen van Egypte.’ Ik vond het altijd leuk om te laten merken dat ik de Bijbel had gele- zen, en zeker met Eli in de buurt. 
11 
carmien michels 
‘Dat waren rode kruizen van lamsbloed,’ zei Eli, ‘voor de huizen van de onschuldigen.’ 
‘Daarom zijn het ook witte kruizen,’ zei ik op een even schoolmees- terachtig toontje, ‘voor de schuldigen.’ 
In feite had ik de Bijbel niet gelezen. Ik was de laatste tijd helemaal geobsedeerd door een reeks thrillers die begonnen bij de bekendste Bijbelverhalen en eindigden in onze tijd. Het was gruwelijk fascinerend te lezen hoeveel invloed een voorval tussen twee mensen van duizenden jaren geleden had op de totale wereldbevolking van vandaag. Elk boek sloot af met een spreuk als: ‘En zo kan een rimpel op het water veroorzaakt door een kinderhand eeuwen later een allesvernietigende tsunami teweegbren- gen.’ 
Ondertussen had Arthur het idee helemaal naar zich toe getrokken. Hij wilde het commercialiseren. Dat zei hij niet, maar hij had dat woord al zo vaak uitgesproken dat ik er zelfs ziek van werd als hij er enkel maar aan dacht. Uit de groothandel van zijn vader zou hij de volgende dag speciale rode stickers meebrengen die er niet meer af te krijgen waren zodra je ze ergens op plakte. 
‘Waarvoor dienen die normaal?’ vroeg ik, maar hij ging onverstoord verder, als een echte zakenman. Hij wilde het groots aanpakken, hij zou zo meteen een Facebookpagina maken om wijd en zijd te verspreiden welk lot me had getroffen. Om met iedereen te delen dat elke jongere blootstond aan bruut autogeweld. En ik zou uiteraard het campagnebeeld worden. Ik draaide met mijn ogen. 
De rest van de klas was wild enthousiast. Alsof ik een soort ramptoe- ristische attractie was, namen ze foto’s van me om online te plaatsen. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht, maar de grieten die normaal gezien de hele dag op elkaars borsten boksten, vonden het opeens jolig om mij op te grond te werpen en me met hun knieën op mijn ledematen volledig in bedwang te houden, zodat er ook foto’s vanuit vogelperspectief konden worden genomen. Dat alles zorgde ervoor dat ik vooral niet nog meer fy- sieke en emotionele schade opliep. Ik apprecieerde de reactie van mijn leef- tijdsgenoten enorm. 
Ik was al blij dat mijn ouders ’s avonds schrokken toen ze me zagen. Dat getuigde toch enigszins van hun mededogen. Ik vertelde wat er werke- lijk was gebeurd, over de pestkop op school die me al enige tijd lastigviel. 
‘Op mijn werk stalen ze telkens weer mijn yoghurtjes,’ zei mijn moeder.Hier gingen we weer. 
‘Ik wist wel wie erachter zaten. Door eliminatie. Ik wist wie het niet waren, dus was ik er zeker van wie het wel waren. Als ik hen ermee con- 
12 
wanneer de leugens zich razendsnel opstapelen 
fronteerde, zouden ze formeel ontkennen en de situatie omkeren, alsof ik de paranoïde zot was.’ 
Wat ze ironisch genoeg ook werkelijk was. ‘Dus wat deed ik?’ ‘Een grote dosis laxeermiddel in de yoghurtjes.’ Ze kirde. ‘Juist. En ik lijmde ze weer dicht alsof ze juist uit de winkel kwamen. Nooit meer hebben ze iets van mij gestolen. En dat is wat jij moet doen.’ 
Ze tikte met haar vinger op mijn borstkas. ‘Dus ik moet laxeermiddel in de yoghurt van de pestkop doen zodat hij me niet meer bont en blauw slaat?’ 
‘Spotvogel. Heb ik jou nu zo opgevoed? Nee, je moet anticiperen. Ze altijd voor zijn. Wraak nemen nog voor ze je lastigvallen.’ Ze zei het op stille, diepe toon, alsof ze juist een boodschap van de maffia doorgaf. 
‘Capisce,’ zei ik met een even diepe stem.

More by Carmien Michels

Bubblegum Blues

23,40 euro. Dat bedrag prijkt in kikkergroene cijfers op het kassascherm bij het loket. Bleke rimpelhanden leggen behoedzaam, een voor een, gele en bruine muntstukken in de schuif, naast een briefje van twintig euro. Meteen erna ritsen ze het lederen portemonneetje dicht, terwijl een bijbe- horende vrouwenstem sussende geluiden maakt. ‘Stil maar, jij krijgt ook een biljetje,’ fluistert de dame tegen haar hond, die net als zij buiten beeld blijft.  Als de schuif opnieuw naar haar toe rolt, zijn de munten verdwenen en liggen er twee treinbiljetten klaar. De rimpelhanden grissen ze uit de lade en...
Written in NL by Carmien Michels

Eenrichtingsverkeer

Ik ben het kaartje vergeten op de post te doen, bedacht ik terwijl ik een zwartblauwe smurrie uitbraakte in het struikgewas naast de concerttent. Ik bedankte het onbekende meisje dat mijn staart vasthield, in een Portugees dat duizendmaal vlotter klonk dan toen ik nuchter was. Ze vroeg of ik het verder zou redden. Ik stak mijn duim omhoog. Niet veel later hing ik opnieuw in de struiken. Lissabon was het onvermijdelijke eindpunt van een onoverwinnelijke zomer, waarin ik van het ene festival naar het andere hopte. Ik was niet meer thuis geweest sinds mijn moeder mijn broers en mij had weggestuur...
Written in NL by Carmien Michels
More in NL

Vogels die de toekomst zingen

Hij lijkt een onmogelijke kruising tussen een uil, een vleermuis, een pinguïn en een wasbeer, en heeft een blauwe vacht, grote rode ogen, een gele snavel, geen handen maar twee kleine vleugels die bewegen als je hem aanzet. Gefeliciteerd met je verjaardag, zegt ze. Noa heeft geen spijt van haar aankoop, ook al was hij iets boven haar budget. Ze heeft haar zakgeld tien weken lang opzij moeten leggen om het geld bij elkaar te krijgen, maar nu ze ziet dat hij zo enthousiast is, is ze blij dat ze de bioscoop, het pretpark en zelfs het bowlen met haar vriendinnen op vrijdagen ervoor heeft opgegev...
Translated from ES to NL by Joep Harmsen
Written in ES by Alejandro Morellón Mariano

Ortensio

Volgens hem bestaat de wereld uit lijnen. Geen evenwijdige lijnen, het  maakt hem niets uit waar ze samenkomen. Wat telt is de ruimte ertussenin,  en wat die ruimte vult, wat geboren wordt en sterft in de tijd die ze onver anderlijk en denkbeeldig vastlegt in de geest van de eenzame waarnemer.  De horizon die de hemel scheidt van de baai van Sant’Eufemia is een  lijn. Bij een heldere zonsondergang lijkt de Stromboli vaak dichterbij. Hij  ziet eruit als een bijna zwarte piramide, van de top stijgt een grijze rook pluim op, die Ortensio met moeite kan onderscheiden. Een andere lijn  wordt gevorm...
Translated from IT to NL by Lies Lavrijsen
Written in IT by Maurizio Amendola

Cathedra of hoe je slagroom maakt

Sommige mensen dromen niet wanneer ze vliegen. Ze zakken weg in hun kunstleren stoel, trekken de grijze fleecedeken tot vlak onder hun kin, zetten een koptelefoon op hun hoofd en laten het zachte gebrabbel van een film met Eddy Murphy hun oren binnenstromen. Ze slapen zelfs, maar niets in hen maakt beelden aan. Geen enkele gedroomde, wonderlijke ervaring weet hun hersenen (die gevangen in hun hoofden in het vliegtuig razendsnel vooruit bewegen) te vinden. Hun slaap is even plat en uitgestrekt als de bovenkant van de wolken. Anderen dromen in vliegtuigen juist heftig en veel. Ze woelen in hun ...
Written in NL by Joost Oomen

Esmeralda

Esmeralda Kaarsen in plaats van lampen. Emmers in plaats van wc’s. Abortussen; onbedoeld, legaal en veel. Het waren de middeleeuwen en er vond nog maar eens een thuisbevalling plaats. En daar zag het eerste meisje met blauwe ogen blij het levenslicht. Voor het eerst op dit stukje aarde, onder de hemelse hemel, een kleur die boven weerspiegelde in plaats van onder. Het eerste esthetische wonder – zoiets hadden de bruine dan wel zwarte ogen van het koninkrijk nog nooit gezien. De vrouw ging naar buiten. In de ene hand biologische groenten, in de andere de boreling. Ze was op weg naar de kerk ...
Translated from PT to NL by Finne Anthonissen
Written in PT by Luis Brito

Om je maar niet te zien

Je weet al dat ik de kinderen heb meegenomen, hun kleren, toilettas, kleine  porties biologisch eten verdeeld over vershoudbakjes in schreeuwerige  Benettonkleuren, hun boeken heb ik ook mee omdat ik Rogério ’s avonds  alleen in slaap krijg door hem voor te lezen, en zoals zo vaak schrikt hij dan  uren later wakker uit een nachtmerrie die zijn adamsappel verdrukt en  neem ik hem in mijn armen zoals ik jou in mijn armen nam, Marta, toen  we samen zo’n perfect nestje vormden dat we van boven gezien makkelijk  kon worden verward met die zwart-witte, Chinese symbolen waarin de on sterfelijkheid en...
Translated from PT to NL by Anne Lopes Michielsen
Written in PT by Valério Romão

Een gelukkig einde

Ik werd wakker van de regen. Hij had zich met mijn droom vermengd, waardoor ik in eerste instantie niet wist uit welke wereld hij kwam. Ik zwom in de eindeloosheid van de Stille Oceaan. Ik weet dat het de Stille Oceaan was, ik herkende hem van tv-programma’s. Ik zwom door zijn turquoise en kristal. Zo zeggen ze dat in die reportages, turquoise en kristal. Langs mijn heupen zwierden de sierkralen om mijn badpak mee vast te knopen. Ik herkende het van de foto. Mijn eerste badpak, voor kinderen. De hemel had de gordijnen al dichtgedaan, terwijl ik nog bezig was de knoop los te krijgen. Dikke drup...
Translated from SR to NL by Pavle Trkulja
Written in SR by Jasna Dimitrijević